Nazende

Sonbahara aşık bir ruhum.

Sisli günlerin, ürpertisine vurgun..
Kuru dalların rüzgâra yenik yaprakları,
yalnız günlerin sessizliğine kırgın..

Sonbahara aşık bir ruhum.
İnatçı yağmurlara hasret, bir kuru toprak..
Sarımtırak günün nazende güneşi,
doğ gittiğin güne inat...

Şiir: © Emre EKİNCİ

Halil Cibran / Yalnızlık Üstüne

Resim: Halil Cibran

Ey kardeşim, seni, güzel bir kadının karşısında kendinden geçmiş, çıkarıp yüreğini onun güzelliğinin mihrabına koyarken görmüşümdür.

O kadının sana içtenlikle ve şefkatle baktığını gö­rünce de kendi kendime, “Yaşasın, bu adamın yalnızlığını silen ve yüreğini bir başka yürekle birleştiren Sevgi’ demişimdir.

Buna karşın, sana bir kez daha baktığımda, senin sevgi dolu yüreğinin içinde, sırlarını bir kadına açıklayabilmek için boşuna hıçkıran yapayalnız bir yüreğin daha durduğunu ve sevgiyle dolu ruhunun ardında, sevgilinin gözlerinden yaş olup akabilmek için boşuna çırpınan bir bulut gibi dolanan yalnız bir ruhun daha bulunduğunu gördüm.

Ey kardeşim, yaşamın, diğer insanların konakladıkları yerler­den ayrık, ıssız bir konaklama yeridir. Hiçbir komşunun, için göz atamayacağı bir yuvadır. Karanlığa gömülecek olsa, komşunun kandili onu aydınlatamaz.

Erzağı tükense, komşunun ambarlan onu dolduramaz.

Bir çölde olsa, başkalarının elleriyle bellenip, çiçeklendirilmiş bahçelere sokamazsın onu. Bir dağın doruğu olsa, başkalarının ayak izleriyle çiğnenmiş olan bir vadiye indiremezsin onu.

Ey kardeşim, senin ruhunun yaşantısı, ıssızlıkla çepeçevre sa­rılmıştır ve eğer bu ıssızlık ve tek başınalık olmasa, ne sen SEN, ne de ben BEN olabilirdik. Eğer bu ıssızlık ve tek başınalık olma­saydı, senin ağzından çıkan sözcüklerin benim ağzımdan çıktık­larına inanır; ya da senin yüzüne baktığımda aynadan kendi yü­zümü seyrediyorum sanırdım.

O ve Ben / Necip Fazıl Kısakürek

Fotoğraf: Emre Ekinci

"...Sakın bu dünya, göze görünür ve görünmez her şeyiyle doğacak bir çocuğu kandırmak için, bütün insanların birlik olup uydurduğu müthiş bir yalan olmasın? Ve sakın o çocuk ben olmıyayım? Bana öyle geliyor ki, her hangi bir coğrafya mevkiinden, her hangi bir hadisenin sebep ve neticesine kadar bütün yeryüzü tecellileri bu müthiş yalanın korkunç nizamından ibaret... Meselâ; Şimal Kutbu diye bir yer yoktur; annem beni doğurmamıştır; iki kere iki dört etmez; tarih baştan başa uydurmadır; şu dakikada filân devletle falân hükümet, aralarında harp taklidi yapmaktadır; tabut içinde gidenler de mahsus kaskatı kesiliyor ve mahsus dudaklarını kıpırdatmıyor!!! Ve kapıları, pencereleri, sükûtları, soğukkanlılıkları tekmeleyip avaz avaz haykırmak istiyordum: - Doğrusunu söyleyin, bana doğrusunu söyleyin! Hepiniz birden, bütün kanunlarınız ve bütün müesseselerinizle elbirliği edip bir insandan, meçhul bir insandan bütün hakikati gizliyebilecek tecrübedesiniz! O insan benim işte! Söyleyin bana herşeyin doğrusunu!.. Eşya ve hadiselerin peçesini kaldırın ve iç yüzlerini gösterin! Ve belki de tımarhanedeki deliler kursaklarındaki sırrı artık ağızlarından kaçıracak kadar ruhları zayıfladığı içindir ki, böyle demir parmaklıklı kümeslere kapatılmışlardı...." Necip Fazıl Kısakürek O Ve Ben

Bırakıp Gittiğin Kadarız...

Fotoğraf: Emre Ekinci

Bir dönüsle dönüyoruz Yorgunuz, tenimiz esmer Içimizde magrur bir hüzün Yaralarimiz var eczasi olmayan vurgunlar En çok kadinlarimiza yakisan aglamakla En çok erkeklerimize dokunan çaresizlikle Yaklasiyoruz hayatin ikindisine Biraz daha yaklasiyoruz Bir el uzatiminda aksamin alacasindayiz Bu Senin gidisinin hemen ertesinde Dudaklarimizin kurudugu Sularin çekildigi Kizil Denizin Diclenin Önümüzde Musa elimizde asa ile Yarip geçtigimiz Nilin Ve eteklerimizi savura savura Tükettigimiz birlikteligimizin ardindan Kayip giden yildizlarin sarkisi gibiyiz Bir dönüsle dönüyoruz Ne güzel oluyordu Sagimiza dönüp seni görünce Ne güzel oluyordu Düstügünde önümüze Adi safranlara sarili bir ask gibi maceramiz Adi kiskanç kervanlarin zümrüt yüklerinde yazili Adi Leyla Bir vaveyla kadar dokunsaniz aglamakliyiz Bir dönüsle dönüyoruz Belki baksak arkamiza ordasindir Bu efsunu kaybetmek istemiyoruz Hiç bir seyini istemiyoruz aslinda dünyanin Incisini yakutunu ipek yumusakligini yastiklarin Bebegin yüzümüze dokunusunu istemiyoruz Islerimizin limanligini Ocagimizin sicakligini bile istemiyoruz Bir dönüsle dönüyoruz Seni unutmamak için saskin Inanmamak için ölümüne inaniyoruz Gittin mi aramizdan Elini çektin mi üzerimizden Bizi yetim Sehrini öksüz biraktin mi Ne yapalim iste Aglamamayi beceremiyoruz Isirdikça kanayan dudaklarimizdan Dökülen bos sözlerle birbirimize soruyoruz Hava nasil Saat kaç Yine çayirlarin yesilliginde otlayan kuzularimizin arasindayiz Yine çayirlarin üstünde matem isliyoruz Inceldigi yerden kopan dünya Bir araftan yol bularak basimiza düsüyor Gökkubbe patliyor tepemizde Hissediyor anliyor ama anlatamiyoruz Bir dönüsle dönüyoruz Birakip gittigin kadariz Hiç yagmur yagmiyor Yorgunuz, tenimiz esmer Içimizde magrur bir hüzün En çok kadinlarimiza yakisan aglamakla En çok erkeklerimize dokunan çaresizlikle Yaklasiyoruz hayatin ikindisine Ne yapalim Hiç yagmur yagmiyor Sensiz yürüyünce Bir dönüsle dönüyoruz Kiyamet bize Kiyamet bize Sen yinede merhamet et bize Merhamet et bize Merhamet et bize İbrahim SADRİ

YALNIZLIK BİRAZ DA;

Bugün ve yarın ve sonraki gün...

Kahvaltı yapacaksınız bir başınıza ya da yanınızda birileriyle.
Arkadaşlar, aile bireyleri
ve belki eskimiş sevgilerinizin sahipleri olacak karşınızda.
Şeker karıştıracaksınız bardağınızda.
Gözünüz dalacak masanın üzerindeki ekmek kırıntısına...
Vapura bineceksiniz, otobüsten ineceksiniz.
Simit alacaksınız,
gazete sayfaları çevirecek,
fal bakacaksınız bilgisayarlarınızda...
Uzun sıkıntılar vermiş şeyleri bitiremiyor olmakla
her şeye yeniden başlayabileceğinizi
sanmak arasında bir fark olmadığını fark edeceksiniz.
Siz silmek isteseniz bile
hafızanın kalıcı mürekkebi yıpratmış olacak
kalbinizdeki ak parşomeni...
En olmadık anda geri tepecek hainlikler.
Anlayacaksınız;
hiçbir şey eskisi gibi olmayacak bir daha...
Çekip gitmek en güzeliymiş gibi gelecek
ama çekip gidemeyeceksiniz...
İşiniz,
alışkanlıklarınız,
derme çatma düzeniniz,
çocuklarınız,
toplumsal korkularınız;
hadi ataletiniz diyelim hepsine;
izin vermeyecek size!
Başkalarının felaketinde teselli bulacaksınız.
Onlar kadar alçalmadığınızı düşüneceksiniz.
Onlar kadar rezil, kepaze olmadığınızı.
Onlar kadar başarısız olmadığınızı...
Ortalama yaşamınıza sığınıcaksınız.
Hayatla ilgili onca fikri varken uygulamada sınıfta kalmış her bilgiç, başarısız insan gibi derin mutsuzluklar içinde sadece eleştirebilen bir taslak olarak kaldığınızı fark edeceksiniz belki bir gün...
Ya da...
Göze alacaksınız kendinizi.
Kendinden başka düşman yoktur çünkü.
Severken de
dövüşürken de
kendinden daha çok yaralayamaz hiç kimse ve hiçbir şey bir insan zihnini...
Verdiğiniz onca açığa ve gösterdiğiniz bütün zayıf noktalarınıza, içinizden çıkmış hainlerin topuğunuzdan vurulacağınızı bildiklerini bilmenize rağmen yola çıkacaksınız.
Sırtınızdaki bıçak kesiği soğumaya başladığında emin olun en çok o zaman acı duyacaksınız.
Ama bildiğiniz gibi iyileşecek yaranız.
Sokaklardan arabalar geçecek,
mevsimler dönüşecek,
yeni şarkılar söylenecek,
birileri ölecek,
birileri doğacak...
Ama en çok o zaman seveceksiniz kendinizi...
Hiçbirinin bir önemi olmadığını anladığınız anda...
Ne düşman sandıklarınızın
ne de aynı yanda olduğunuz savaşçıların
ne de sebeplerinizin yani...
O idrakin başlama noktasında bitecek telaşınız...
Siz de biliyorsunuz aslında...
Nedenleri, niçinleri, zayıfları, çürümüşleri...
Hepsini...
Hepsini...
(...)
Bilinmesin;
yalnızlık biraz da,
her şeyi bilmenin ta kendisidir.

Hasan Ali Toptaş
Yalnızlık adlı kitabından alıntı'dır.

NİHAYET / Can Yücel

Bu son kar olacak görüp göreceğim
Kim bilir ne kadar göreceğim gelecek
Şöyle lapa lapa bir karın sondurmasında
Kar da nelerini seyretmeyi bir şeytan dürbününden
Yanımda Güler bastonunu da almış
Tutmuş kolumdan yediyor beni yaşamaya
Datça'ya ki kar yüzünden gidemiyoruz
O yüzden de kara ve bizim karıya kızıyorum ya
Kar yağıyor üstümüze
Acayip bir ışık rüzgara dalmış da içinden çıkamıyor
Aşağıdan yukarı bir tipi aşağı-yukarı
Ayaklarım kayıyor çocukken kızak kayarkenki gibi
Şimdi kayıyorum bir başka ömre
Makamı bunun 'karca' makamı
Devrilince devrini göreceğim nihayet